|
На вуліцы Ажэшкі цвітуць каштаны
|
|
Дыстых
|
1
Нібы кветкі каштанаў,
белай хваляй плывуць твае словы,
ападаюць на вочы і вусны
далікатнай, празрыстаю явай.
Нешта светлае і чаканае
заварожвае, ап'яняе.
То не словы твае.
То проста -
белай хваляй плывуць каштаны.
2
Над Гародняй плыве пяшчота
з самых светлых, ласкавых слоў.
Знітаваныя з рук і вуснаў,
мы, адроджаныя наноў.
Недзе ўнізе цвітуць каштаны
ў непаўторным маі маім.
Я бязважкай слязінкай стану,
каб упасці пад ногі ім.
Растварыцца б і знікнуць, як свечкі,
што ў каштанах пылаюць журбой.
Ты даруй мне, даруй, вольны вецер,
што няволяю стала тваёй.
|
|
